'आई' म्हणोनि कोणी, आईस हाक मारी
ती हाक येई कानी, मज होय शोककारी.
नोहेच हाक माते मारी कुणी कुठारी?
आई कुणा म्हणू मी? आई घरी न दारी!
ही न्यूनता सुखाची, चित्ता सदा विदारी
स्वामी तिन्ही जगांचा आईविना भिकारी...
चारा मुखी पिलांच्या, चिमणी हळूच देई
गोठ्यांत वासरांना, ह्या चाटतात गाई.
वात्सल्य हे पशूंचे मी रोज रोज पाही
पाहून अंतरात्मा, व्याकुळ मात्र होई
वात्सल्य माऊलीचे, आम्हा जगात नाही
दुर्भाग्य याविना का, आम्हास नाही आई...
शाळेतुनी घराला, येता धरील पोटी
काढून ठेविलेला, घालील घास ओठी.
उष्ट्या तशा मुखाच्या धावेल चुम्बना ती
कोणी तुझ्याविना गे, का ह्या करील गोष्टी?
तुझ्याविना न कोणी, लावील सांजवाती
सांगेल ना म्हणाया, आम्हा 'शुभं करोति'...
ताईस या कशाची, जाणीव काही नाही
त्या सान बालिकेला, समजे न यांत काही.
पाणी तरारताना नेत्रांत, बावरे ही
ऐकून घे परंतु "आंम्हास नाही आई"
सांगे तसे मुलींना "आंम्हास नाही आई!"
ते बोल येति कानी "आंम्हास नाही आई!"...
आई! तुझ्याच ठायी सामर्थ्य नंदिनीचे
माहेर मंगलाचे, अद्वैत तापसांचे
गांभीर्य सागराचे, औदार्य या धरेचे
नेत्रांत तेज नाचे, त्या शांत चंद्रिकेचे
वात्सल्य गाढ पोटी, त्या मेघमंडळाचे
वास्तव्य या गुणांचे, आई तुझ्यात सांचे...
गुंफून पूर्वजांच्या, मी गाईले गुणाला
सार्‍या सभाजनांनी, या वानिले कृतीला
आई, करावया तू, नाहीस कौतुकाला
या न्यूनतेमुळे ही मज त्याज्य पुष्पमाला!
पंचारती जनांची, ना तोषवी मनाला
परि जीव बालकाचा, तव कौतुका भुकेला...
येशील तूं घराला, परतून केधवां गे
दवडू नको घडीला, ये ये निघून वेगे.
हे गुंतले जिवींचे, पायी तुझ्याच धागे
कर्तव्य माऊलीचे, करण्यास येई वेगे
रुसणार मी न आता, जरी बोलशील रागे
ये रागवयाही, परि येई येई वेगे...
मागील कविता वाचा
No comments:
Post a Comment